Afscheid met een visje bij Dries

HARDERWIJK Na 25 jaar verruilt Bernadet Jiskoot haar baan als senior dolfijnenverzorgster bij het Dolfinarium voor een nieuwe uitdaging op zorgboerderij De Grote Wiede in Hulshorst. Voor het zo ver is werd er nog traditioneel een visje gegeten ‘bij Dries’.

Marco Jansen

,,Ik heb hier veel geleerd en mijn hart ligt hier, maar ik wil weer uitdaging hebben en nieuwe dingen leren. Mens, dier en natuur komen ook in mijn nieuwe omgeving samen’’, vertelt Bernadet (46), die bij het Dolfinarium als weekendhulp begon met het klaarzetten van vis bij de walrussen, zeeleeuwen en zeehonden en zich gaandeweg ontwikkelde tot senior dolfijnenverzorger. Eerst in het DolfijndoMijn, later in de Delta. Ze kwam op tv bij het Jeugdjournaal en het Klokhuis en was het gezicht voor de media.

Drie dagen voor haar laatste werkdag was er een speciaal afscheid bij Vispaleis Dries van den Berg. Een verrassing van het multidisciplinaire team van zorgprofessionals waar ze 20 jaar lang twee dagen in de week mee werkte. Want als senior dolfijnenverzorgster had Bernadet ook een rol bij de dolfijnentherapie aan kinderen met een verstandelijke beperking en gedrags- of prikkelverwerkingsproblematiek. Het is al vijf jaar geleden dat het team met de dolfijnenverzorgster samenwerkte, maar het weerzien voelt als vanouds. Organisator Marlou Roodhuyzen de Vries  noemt haar ‘een rots in de branding die naadloos op ons werk aansloot’. Dit programma hebben wij ontwikkeld voor ‘speciale kinderen’ omdat er veel vertrouwen is in dolfijnen. Bernadet kreeg vaak de moeilijke opdrachten.”

Ze kwamen als team altijd op dinsdag en vrijdagochtend bijeen in het huisje ‘Odiezeezicht’ voordat de kinderen bij de ingang werden opgehaald. De sessies met meestal drie kinderen waren intensief: zes weken achter elkaar van 9.00-12.00 uur. ,,We gingen eerst naar de glaswand, dan naar het vlot voor één op één contact tussen kind en dolfijn en daarna kwamen we weer samen op de beachplek waar kind en dolfijn interactie hadden en konden spelen in het ondiepe gedeelte. Een terminaal jongetje was blij dat hij nog een dolfijn ontmoette, een kind keek door een dolfijn zijn moeder aan. Indrukwekkende momenten.’’

Bernadet legt uit: ,,Dolfijnen prikkelen kinderen in combinatie met water. Veel kinderen vinden het moeilijk om oogcontact te maken. Het is minder eng om een dier in de ogen te kijken en als een dolfijn deed wat een kind vroeg, zag je het kind opbloeien. De dolfijnen voelden goed aan wat kinderen nodig hadden.’’

Na afloop van zo’n ochtend gingen ze altijd naar Dries van den Berg. Marlou: ,,Wij stuurden de kinderen naar Dries om zichzelf te belonen met een visje en met de groep kwamen wij er achteraan. Wij noemden het onze ‘dolfijne hangplek.’

Vijf jaar geleden konden de sessies, georganiseerd door Stichting Sam, financieel niet meer uit. Dinsdag was het weerzien en Peter van den Berg trakteerde op een lunch. Bernadet: ,,Hartverwarmend dat mensen uit het hele land speciaal voor mij hier zijn. Je beseft nog meer dat wat wij deden echt bijzonder was.’’