Oud. En opnieuw

En ineens zijn we weer een jaar verder. Weer een coronajaar verder, maar geen steek opgeschoten. Ik kan mijn column van oudejaarsdag 2020 eigenlijk gewoon kopiëren: ,,Twintig (een-en) twintig), we willen je vergeten maar dat kunnen we niet. We willen je uitwissen maar je staat met watervaste stift in ons geheugen geschreven.” Dat schreef ik een jaar geleden. We waren in de waan dat 2021 beter zou worden. Corona technisch dan. En lange tijd leek het daar ook op. Maar het was een illusie. We vier(d)en Kerst en Oud & Nieuw wederom in een lockdown. Maximaal vier personen op bezoek. Ik heb zo’n flauw vermoeden dat veel mensen dat lekker naast zich neerleggen. En stiekem begrijp ik dat dondersgoed.  

We stevenen rechtstreeks af op de grootste nachtmerrie van ons schapen: dat de wappies gelijk krijgen. Nee, niet dat het een complot is. Wel dat we tot 2078 aan tientallen booster prikken vastzitten als we zo doorgaan. Vechten tegen de bierkaai terwijl we weten dat we het virus echt niet gaan stoppen maar beter kunnen laten uitrazen. Ik ben maar even zo vrij geweest om mijzelf als gevaccineerde tot de schapen te rekenen en de ‘zie je wel’ roepers tot de wappies. Maar heel eerlijk, zo denk ik natuurlijk niet. Ik ben het met een hoop mensen niet eens, dat zit een beetje in mijn natuur. Maar ik ben echt niet zo van de hokjes en droevige benamingen als wappie en schaap. Maar in de samenleving schijnt het nou eenmaal de norm te zijn.

Een samenleving die nog harder verdeeld is dan een jaar geleden. Waar mensen recht tegenover elkaar zijn komen te staan. Waar vriendschappen soms een illusie bleken. Een pakketje schroot met een dun laagje chroom. En waarom? Omdat we allemaal een mening hebben over dat vervloekte virus. Een mening die we allemaal afdoen als feit. Ook dat schreef ik vorig jaar al: ,,Ineens heeft iedereen een mening en weet iedereen het beter. En we willen allemaal gehoord worden en als de rest niet luistert schreeuwen we gewoon nog ietsje harder. Bovenal is iedereen die anders denkt compleet gestoord, een wappie, een complotdenker, een mak schaap en te dom om te poepen.” Er is dus geen zak veranderd. 

En dus druk ik Maud nog maar eens dicht tegen me aan. Ze is een jaar ouder, groter en wijzer. Ze praat. Ik kan hele kleine gesprekjes met haar voeren. Ze geniet van het leven, onbezorgd. Geen weet van de storm die er raast. Haar broertje of zusje zit veilig in mama’s buik. Ik schenk een glas rode wijn in en heb hoop. Hoop dat mondkapjes, boostershots en lockdowns iets geks zal zijn waar papa en mama later over zullen vertellen als iets van vroeger. Niks meer dan dat.

Salut mensen, een gezond 2022 en let een beetje op elkaar. En voor wie wil: lees op oudejaarsdag op mijn website en socials ook even mijn eindejaarscolumn!

www.petersitsen.nl