Columniste viert 90e verjaardag

HARDERWIJK - Betty de Wit, toen nog 89 jaar oud, werd afgelopen zomer columniste van de Harderwijker Courant. Voor haar negentigste verjaardag bracht de redactie haar een bezoek. Betty: “Columniste op míjn leeftijd, dat ik dat nog mag meemaken! Schrijven geeft mij zoveel plezier en dat ik er iemand anders mee kan vermaken, dat is toch bijzonder?”

Frieda Fennell

 Terwijl veel ouderen kampen met eenzaamheid tijdens de lockdown besluit Betty niet bij de pakken neer te gaan zitten. Ze pakte de pen op en schreef verhalen en columns over haar dagelijkse beslommeringen. Betty wordt dan misschien beperkt door lichamelijke ongemakken, maar staat mentaal nog steeds middenin het leven. Haar columns verschijnen wekelijks in de Harderwijker Courant en in december brengt ze haar tweede verhalenbundel uit met de titel: In lockdown met de kat.

Betty pakt een fotoalbum van een stapeltje boeken en papieren dat op een tafel naast haar stoel ligt en slaat het open. Het is het album van haar verjaardagsfeest dat eind september reeds plaatsvond. Betty: “Gelukkig hadden we mijn verjaardag al groots gevierd in de buitenlucht toen dat nog kon. De hele familie tot en met de achterkleinkinderen was aanwezig. Het regende de hele week maar de dag van mijn feest scheen de zon volop. Ik heb nog nooit zo’n mooie verjaardag gehad. Op de dag van mijn verjaardag kon ik slechts enkele personen ontvangen dus kwam het bezoek verspreid over de week. Dat was eigenlijk heel fijn want zo kon ik iedereen uitgebreid spreken. Ik ben pas net bijgekomen van de feestweek.”

Verraad

Dat Betty alom geliefd is, blijkt uit de tientallen verjaardagskaarten en vele bossen bloemen die verspreid staan over haar woning. Terwijl ik de bos bloemen van de redactie in een vaas zet en het knopje van het koffiezetapparaat indruk, vertelt Betty over haar leven. Ze komt uit een gezin van tien kinderen en was een tiener tijdens de Tweede Wereldoorlog. “Ik weet het allemaal nog best”, zegt Betty als ze terugdenkt aan de huiszoekingen tijdens de oorlog. Haar vader zat twee jaar ondergedoken en moeder zorgde in haar eentje voor de kinderen, de huishouding én de meubelzaak. Haar gedachten zijn even terug bij haar moeder als ze verzucht: “Het verraad, daar was mijn moeder kapot van.” Daarmee zinspeelt Betty op het feit dat de politie steeds leek te weten waar haar vader had uitgehangen. Toch wist hij uit handen van de Duitsers te blijven en kwam na de bevrijding veilig thuis.

Huiselijk geweld

Terug naar het nu. “Ja, de lockdown was erg en natuurlijk had ik er ook last van. Maar de situatie is nou eenmaal zo. Met zelfmedelijden schieten we niets op, ik heb altijd geleerd om de boel aan te pakken. Mijn eerste verhaal schreef ik over een ruzie met mijn kat tijdens de lockdown. De hele dag ging de telefoon, steeds was mijn koffie weer koud voordat ik hem kon opdrinken. En de kat was het niet met al die commotie eens, ze miste mijn aandacht. Tijdens het zoveelste telefoontje van die dag gaf ze me vijf flinke klappen met haar poot. Ik gaf het column de titel ‘huiselijk geweld’ en las het voor aan mijn dochter Hermien. Zij is journalist en stuurde het artikel door naar de redactie van de Harderwijker Courant. Het werd tot mijn grote verrassing geplaatst”, vertelt Betty met trots in haar ogen.

Stomverbaasd

Op haar zesenzestigste volgde Betty een cursus voor het schrijven van korte verhalen. Typen kon ze niet want tot die tijd was ze altijd thuis geweest. “Na de oorlog heb ik altijd in het ouderlijk huis meegeholpen. En toen ik trouwde en kinderen kreeg, bleef ik thuis om voor mijn gezin te zorgen. Met vijf dochters en een zoon had ik genoeg te doen. Ik wist alles over de huishouding en kon naaien als de beste, maar ik kwam nooit buitenshuis. Ik moest letterlijk een drempel over om deel te nemen aan die cursus. Schrijven was als een openbaring voor me. Mijn verhalen zijn uit het leven gegrepen en ondanks dat ik niet zo veel meer meemaak op mijn leeftijd, probeer ik tóch de actualiteit te raken. Ik ben nog steeds stomverbaasd dat het in me zit.”

Oud mens

Vijf jaar geleden verloor Betty haar grote liefde met wie ze 62 jaar getrouwd was. Positief en vol levenslust gaf ze haar leven opnieuw vorm. Ze woont nog altijd zelfstandig en maakt een ommetje achter de rollator wanneer het kan. Betty is inmiddels een lokale beroemdheid en wordt wekelijks op straat aangesproken over haar column. “Ik heb mezelf te pakken want ik móet nu natuurlijk iedere week een stukje schrijven. Ik heb het gewoon druk”, zegt ze met een ondeugende lach. “Ik moet eerst een onderwerp bedenken, dat moet dan een paar dagen sudderen, daarna schrijf ik het column met de hand en tenslotte typ ik het uit.” Op een bureau tegen de wand staat een spiksplinternieuwe laptop. “Mijn kleinzoons vonden mijn computer te langzaam dus moest er zo’n moderne laptop komen. Ik word als oud mens soms stapelgek van het ding.”

Ondanks haar respectabele leeftijd blijft Betty bescheiden als ze besluit: “Iedere week heb weer een gezonde spanning of mijn column geplaatst wordt. Zou het wel mooi genoeg zijn? Ik ben enorm dankbaar dat mijn hoofd nog zo helder is en dat het me nog lukt de kern van een verhaal te formuleren.”

Haar verhalenbundel ‘In lockdown met de kat’ maakte Betty in samenwerking met haar dochter (redactie), schoonzoon (omslag) en kleindochter (illustratie).