Column: Peter Sitsen over het nut van nietsnutten

Nietsnutten

Afgelopen week las ik het laatste boek van Herman Koch (“Ga je erover schrijven?”) en alhoewel de strekking van het boek geen enkele aanleiding tot vreugde geeft, beschrijft hij wel terloops op komische wijze zijn eigen tegeltjeswijsheden. Één daarvan luidt “Niets doen is de kortste weg naar geluk”. Mooi om een discussie over te beginnen, nog mooier (en belangrijk) om in de praktijk te brengen. Jezelf even “uit” zetten en gewoon even niets doen. Het lijkt alsof dat tegenwoordig raar is om te doen. En je hoeft er eigenlijk maar heel weinig voor te doen volgens mij. Gewoon die telefoon aan de kant, de laptop dicht en de TV uit. Gewoon even alle prikkels wegnemen. Langs de waterkant op een bankje zitten en voor je uit staren. Een stukje wandelen, een praatje maken. Op de bank liggen luieren.

Het kan natuurlijk ook heel goed zijn dat ik gewoon ouder word en dat dat de reden is dat ik door deze wijsheid gemotiveerd werd, ik kan dat niet uitsluiten. Maar ik heb het afgelopen jaar wel veelvuldig de zelf opgelegde druk ervaren van het productief moeten zijn. Met andere woorden: ik vond van mijzelf de hele tijd dat ik iets nuttigs moest doen. Of het nou werken was of een hobby beoefenen, ik moest van mezelf altijd iets doen wat tot iets leidde. Progressie boeken. Of het nou een fotoklus was, de boekhouding, een nieuw nummer op gitaar leren spelen of iets in huis doen. En hoe meer ik dat van mezelf ging vinden, hoe gekker ik ervan werd. Ik kan soms niet in slaap komen omdat ik een avond niets had gedaan wat naar mijn idee nuttig genoeg was of ik niets had gevonden om te doen.

Lees ook

Column Peter Sitsen: over handelen met voorkennis

 

Tot de trein begin dit jaar tot stilstand kwam, ik even daadwerkelijk niets te doen had in mijn vrije tijd en ik ergens iets las over wat ik hier boven beschrijf. Dat we anno 2024 constant productief moeten zijn en hoe slecht ons lichaam en brein dat trekt. En dus besloot ik gewoon eens een avond niks te doen. En ging ik vervolgens TV kijken zonder erbij na te denken. Ik ging weer eens een boek lezen. En toen nog een boek. Ik ging iets doen wat ik voorheen volstrekt zinloos achtte, gewoon omdat het kon. Met mijn kinderen ravotten zonder er een eindtijd aan te verbinden. Het was even wennen maar het beviel. En er viel een last van mijn schouders. De stap was klein maar niet makkelijk om te zetten. Toch gelukt. Er kwam weer energie want mijn lichaam en hersenpan kreeg eindelijk weer de kans om zich ook weer op te laden.

En dus praktiseer ik ook de tweede wijsheid van Koch: “Stel altijd tot morgen uit wat je vandaag nog had kunnen doen”. Het bijbehorende schuldgevoel lach ik uit. Gewoon even niks doen: wat een heerlijkheid en wat een ontdekking.

Peter Sitsen. www.petersitsen.nl