Open dag AZC Harderwijk: spanningen, kritiek en feest

HARDERWIJK Tijdens de landelijke Burendag opende het AZC afgelopen zaterdag de deuren. De slechte weersverwachting weerhield zo’n 170 belangstellenden er niet van, om een bezoek te brengen aan de asielzoekers in hun leefomgeving.

De bezoekers hoefden zich op deze open dag niet bij de poort aan de Graaf Ottolaan te melden en konden zo doorlopen. Kinderen spelen vrolijk lachend met een bal op het veldje, terwijl jongens als dj moderne muziek draaien.

Elk half uur zijn er rondleidingen, waarbij de bezoekers een goed beeld kunnen krijgen van het dagelijks leven op het AZC. Abel is één van de bewoners die de groepjes mensen meeneemt naar de bekende groene tweelaags woningblokken. ,,Als je geluk hebt, kom je in zo’n kamer’’, zegt hij in een kleine ruimte waar twee bedden en een kledingkast staan. ,,Je hebt geen invloed op wie je kamergenoot wordt. Soms geeft dat spanningen. Ik ben door een kamergenoot met een mes bedreigd. Zijn asielverzoek was afgewezen. Hij vond dat ik iets voor hem moest regelen, omdat ik goed Nederlands spreek.’’

Abel zelf kreeg onlangs het besluit dat hij in Nederland mag blijven. Hij komt uit Bagdad en ontvluchtte zes jaar geleden zijn moederland Irak. Hij heeft niet stilgezeten en heeft kennelijk een ‘talenknobbel’. ,,Je spreekt zo perfect en accentloos Nederlands. En je hebt zo’n grote woordenschat’’, merken enkele bezoekers bewonderend op. Zijn inspanningen bleven niet onopgemerkt, want inmiddels heeft hij ook een baan bij de gemeente Harderwijk.  Als  beleidsadviseur ‘Burgerschap en Inburgering’. Abel wordt door het COA en de gemeente als het grote voorbeeld beschouwd, hoe het kan lopen als je je inzet. ,,Het enige probleem is nog, dat ik geen woning heb. Eigenlijk hoor ik als statushouder niet meer hier op het AZC.’’

Het echtpaar Mannie is ook naar de burendag gekomen. Ze wonen in de wijk. Hij is al langer bekend bij de asielzoekers, zij is nog nooit op het terrein geweest. ,,Ik heb hier als vrijwilliger fietsles gegeven. De meeste asielzoekers zijn niet gewend om te fietsen of hebben er nog nooit op gezeten. Vooral de vrouwen durven niet goed’’, is de ervaring van Mannie. Er staan wel rijen fietsen van de asielzoekers.

Buiten staat de 22-jarige Amir. Hij wist niets van de burendag. ,,Ik werd wakker en dacht: wat is hier dan aan de hand, al die mensen? Maar ja zo gaat dat hier op het AZC. Ik weet niets. Ik weet zelfs niet wie mijn casemanager is. Ik was ook op andere AZC’s. In Almere bijvoorbeeld kregen we altijd brieven en was er meer hulp. In Harderwijk moet je alles zelf regelen en uitzoeken.’’ Amir heeft een opleiding geregeld in de beveiliging, die door ‘iemand’ persoonlijk wordt betaald.  ,,Het ergste is, ik ben nu 7,5 jaar in Nederland. En moet maar wachten en wachten, of ik hier mag blijven. Zeker tot ik helemaal gek word, of zo? vraagt hij zich wanhopig af.

Verderop klinkt Arabische muziek. Er is feest op het plein. Mannen dansen in een kring en er zijn kraampjes met buitenlands eten. Jonge manen uit Jemen delen rijst met kip uit, terwijl ze tussendoor het plein opspringen om te dollen en dansjes te maken. Zo ontsnappen ze even aan hun leven als vluchteling.

Mieneke Braakman