Peter Sitsen over overuren maken en zelf de slingers ophangen

De fotocamera draait overuren deze week waardoor er soms weinig tijd overblijft om aan andere dingen toe te komen zoals fatsoenlijk slapen, met mijn dochters ravotten of een stofzuiger door de slaapkamer te jagen. Het is een luxeprobleem, dat zeker. Doorhalen op adrenaline en zorgen dat je in de flow blijft. Elke dag fotograferen tot einde avond, dan thuis nog de laptop openklappen en de foto’s inladen, selecteren en bewerken en een paar uur slapen alvorens druiloor één op ons bed klimt. Tussendoor probeer ik thuis te zijn om even met ze te eten en ze in bed te stoppen. Het is het soort week waar ik voor leef en waar ik een enorme kick en adrenaline van krijg maar soms in de ochtend narrig kan doen als Maudje om mijn nek vliegt als ik binnen de tijdsdruk de foto’s probeer aan te leveren.

Juist op deze dagen of weken is het vinden van de balans zo belangrijk. Al is het alleen maar voor die twee kleine wereldwondertjes, die er immers ook niets aan kunnen doen dat papa even wat drukker is dan normaal. Die balans zoek ik in de spaarzame rustmomentjes. Even drie straten omfietsen als ik naar huis ga, om even de haast en hectiek af te schudden. ’s Avonds tijdens de laptop sessie de koptelefoon op als iedereen slaapt en even afreageren met muziek. ’s Ochtends even offline tijd zoeken om te knuffelen met die twee en dan weer door. En mijn vrouw? Die houdt de regie strak in handen tussen de bedrijven door.

Na zo’n drukke periode, die vaak maar een paar dagen duurt in het geval van een festival, komt er geluk ook weer rust. Dat snappen die koters niet, maar papa en mama wel. In die momenten probeer ik mezelf aan te leren niet te overcompenseren maar wel de tijd te nemen voor de kinders. De aandacht die ze verdienen (en anders gewoon opeisen) te geven. Mijn hardnekkige telefoonverslaving aan de kant te leggen en de herinneringen te maken. Het lijkt soms wel dat hoe ouder je wordt, hoe bewuster je wordt van de waarde van dat wat je doet. Aan de ene kant enorm veel voldoening en inspiratie halen uit een opdracht, aan de andere kant het genieten van ons gezin op de momenten dat dat kan en moet. Zeker nu ze nog klein zijn. Het leven gaat toch veel te snel.

Het is misschien ook de combinatie van de adrenaline, slaaptekort, emoties en voldoening die er samen voor zorgt dat dat besef groeit. Geen sleur, maar leven. Doen wat je gaaf vindt en genieten van elk moment. Dan kan het leven echt de moeite waard zijn maar je bent er zelf bij en moet soms letterlijk zelf de slingers ophangen. En nu klap ik de laptop dicht want de camera roept. Doorrrrrr!

www.petersitsen.nl