‘Op fietse’
2 juli 2021 om 10:55 ColumnHet was een emotioneel afscheid, maar het moest er toch echt een keer van komen. We waren al langer samen dan mijn vrouw en ik en dat hij (of zij?) dat al die tijd als stille getuige heeft mogen meemaken èn overleefd is een prestatie van formaat. Mijn trouwe metgezel, mijn immer onuitputtelijke steun en toeverlaat is niet meer. Afgelopen zaterdag bracht ik hem naar zijn laatste rustplaats en kreeg hij dan toch een waardige opvolger. De roestbak die mijn fiets alias ‘de caféracer’ was, heeft plaats gemaakt voor een stevigere, veiligere en vooral papa-en-kind bestendige fiets. Maar! Geen degelijk herenrijwiel, daar ben ik nog te jong. Tikje stoer dus, frivool kinderzitje voor de kleine directrice en gewoon zonder batterij.
Dat laatste roept overigens nog wel eens wat controverse over zich heen. Laat ik vooropstellen: ik ben fervent voorstander van elektrische fietsen. Althans, voor hen die het nodig hebben. Minder validen, ouderen, chronisch zieken en gaat u maar door. Ik ben minder fan van elektrische fietsen voor hen die het prima zonder kunnen. Schoolgaande kinderen, studenten, gezonde dertigers (zoals ik) en volgend jaar ook voor gezonde veertigers (zoals ik). Waarom? Omdat ik er simpelweg geen snars van begrijp waarom je dat stukje gratis beweging ook nog eens zou overslaan. Overgewicht is een steeds groter probleem maar we rammen dat laatste stukje gratis beweging wel gewoon vakkundig de wereld uit. Nog los van het feit dat die dingen zo hard over de fietspaden rauzen dat er geen fatsoenlijke inschatting aan te geven is voor de gemiddelde automobilist.
En als ik mijn bezwaren zo uitleg aan een leeftijdgenoot met elektrische fiets, volgt er doorgaans een semi sarcastische scheldkanonnade. Of ik wel helemaal in deze tijd leef en of ik wel begrijp dat 5 kilometer fietsen niet te doen is en dat het heel goed voor het milieu is en dat hij of zij enorme last van zijn golfknie heeft want die stootte hij vorige week tegen het golfkarretje. En als ik dan cynisch vraag hoe hij op kantoor naar de eerste verdieping gaat is het antwoord steevast: “Met de lift, hoezo?”. Om gek van te worden.
Dus dames en heren, ik kocht gewoon een ouderwetse fiets en die trap ik zelf door de tegenwind en over de brug. Met Maud voorop. Drie versnellinkjes, dat wel. Toch een beetje met mijn tijd mee. En ja, ooit zal ik mijn keus vervloeken. Ergens rond november, als ik met dochterlief met windkracht 8 tegen amper nog vooruitkom, mag u mij nog eens vragen of ik die batterij niet fijn had gevonden. Maar ik zal fier overeind blijven en later, als ik groot ben en de Tour de France heb gewonnen, zullen ze zeggen: die jongen trapte vroeger al door weer in wind het snot voor zijn ogen. Dáár legde hij de basis.
Overigens, het papa lichaam kan dat beetje beweging ook wel heel goed gebruiken de laatste tijd… Toch een soort mid-life crisis?
