Een stapje terug
19 augustus 2021 om 14:20 Algemeen“Hé, we hebben je verhaaltje gemist!” Die reactie kreeg ik van een paar mensen, toen ik een weekje oversloeg. Nog is de coronacrisis niet voorbij. Wel zijn de beperkingen aardig opgeheven. We mogen weer meer, er komt weer eens iemand gezellig een kopje koffie drinken. Ook zitten we met elkaar minder diep in de put.
Toen ik met het schrijven van stukjes begon, zaten we naar mijn idee wel in de diepste put van deze crisis. Juist daarom wilde ik wat fleur en opgewektheid brengen. Nu heb ik dat meer dan een jaar lang kunnen doen, ik heb maar liefst 57 columns mogen aanleveren. En ik kreeg elke keer leuke commentaren. Zo zijn we met elkaar door het zwaarste deel van de pandemie gekomen. Vanmorgen had ik zelfs mijn kleinzoon, met vrouw en achterkleinzoon op bezoek. Dan zie je ook wat we in die tijd van coronabeperkingen hebben gemist. Ze waren wel met de baby bij me langs geweest, maar natuurlijk op eerbiedige afstand.
‘Om de veertien dagen een column in plaats van elke week’
Toen een heerlijk wiegenkind en nu? Hij staat al op je schoot, én maar heisteren. Aan de tafelpoot zich omhoog werken. Stérk dat die jongen is, niet te houden of te keren. Wat een prachtige ontwikkeling en dat in een acht maanden tijd. Niets ontgaat hem, als zijn moeder een liedje voor hem zingt, is hij vol aandacht. Ik heb van hun bezoek genoten, maar zie ook dat iedere leeftijd zijn goede kanten heeft. Als ik zijn moeder hoor vertellen over onrustige nachten van maar wéér uit bed, weer kijken waarom hij huilt. Dan ben ik toch dankbaar dat ik ongestoord kan slapen.
Nu heb ik ook eens naar mijn eigen doen en laten gekeken. Misschien is het beter om niet iedere week klaar te staan met een column, maar om de veertien dagen een verhaaltje te schrijven? Het is natuurlijk opmerkelijk als er lezers zijn die haast verontwaardigd tegen me zeggen: “We hebben je verhaaltje in de krant gemist.”
Maar zelfs een columnist moet wel eens een stapje terugdoen, zeker iemand van boven de negentig. Het is nu eenmaal zo, hoe ouder je wordt hoe minder je meemaakt en is het onvermijdelijk dat je minder hebt te vertellen. Al ben ik gelukkig nog goed helder en kan putten uit een rijk verleden. Dus ontbreekt het me ook weer niet aan onderwerpen. Maar om de veertien dagen een column in de krant, in plaats van elke week? Dat moet kunnen.
Ik wens mijn lezers nog veel lees-, en mezelf veel schrijfplezier toe.
De 90-jarige Betty de Wit uit Harderwijk schrijft korte verhalen over haar belevenissen. Meer lezen? Kijk voor haar boeken op: www.bettydewit.nl Op Betty reageren, kan per email: bettydewit1930@gmail.com
Column Betty de Wit
