Andere tijden

Het was zó romantisch! Die avond samen op een bankje in het park. De volle maan scheen door de bomen, warm bescheen hij ons. Wij waren jong, het zal nu zo’n 70 jaar geleden zijn geweest dat we daar zaten en… we misten de trein.

Jan, mijn verloofde, vervulde zijn dienstplicht. Hij was gelegerd in een kazerne, zo’n 25 kilometer vanaf onze woonplaats. En woensdagsavonds hadden de militairen een vrije avond. Wel met restricties, om twaalf uur binnen zijn en niet verder dan 7 kilometer van de standplaats. 

En dan woensdagavond tóch met de trein naar het meisje, het was te verleidelijk. Om zeven uur haalde ik hem met de fiets van de trein. Een blijde ontvangst, de fiets werd bij het station gestald en wij samen van de vrije avond genieten. Op tijd terug bij het station en daar, in het park op dat door de maan beschenen bankje. 

Te vlug is de trein er en wij nog snel een laatste kus en naar het perron. Maar oh... grote ramp. De trein komt niet binnen, maar rijdt al terug! Jan mijn fiets gepakt, ik spring achterop, door de stad heen racen naar de autoweg. Daar liften, om toch op tijd bij de kazerne te zijn. Zou hij te laat komen, dan wachtte hem een celstraf.

In die tijd was liften een veel voorkomend iets. Het kostte niks en zeker voor Jan soldaat was het een sobere tijd. Anderhalf jaar dienstplicht en een gulden soldij per dag. Niet alleen studenten, maar ook militairen gingen dan ook vaak liften. De soldaten liepen altijd in uniform en waren dus goed herkenbaar. De burgers hadden veel voor de militairen over en toonden begrip ‘voor ónze jongens’. We stonden dan ook nauwelijks langs de snelweg en er stopte al een auto. Weg was Jan. Wat verbluft stond ik daar, alleen, de fiets in mijn handen.

Later heeft Jan me verteld hoe alles verder was gegaan. De chauffeur vroeg waar hij naar toe moest. “Naar de kazerne daar en daar en als ik te laat ben, draai ik de cel in”. En die chauffeur? “Dan trap ik het gaspedaal toch even wat dieper in!” Of er toen al een wet was om je aan de maximale snelheid te houden? Geen idee, maar Jan stond drie minuten voor twaalf voor de kazerne. En hoe het met mij die avond verder is verlopen? Dát weet ik niet meer. 

Het zal wel goed zijn gegaan. Ik ben later met mijn knappe soldaat getrouwd en dat huwelijk mocht meer dan zestig jaar duren.

De 90-jarige Betty de Wit uit Harderwijk schrijft korte verhalen over haar belevenissen. 

Meer lezen van Betty? Haar boeken zijn ook heerlijk voor in de vakantie: www.bettydewit.nl