De knikkerbaan

De afgelopen kerstvakantie werd met een week verlengd. Ik vond het een uitdaging, want dat betekende drie weken lang bij elkaar zijn als gezin met weinig mogelijkheden om iets te ondernemen. Bijna alles was gesloten en mijn kinderen hebben de afgelopen tijd in hun beleving al meer dan genoeg bos gezien. En het weer zat ook lang niet altijd mee. Buitenspelen als het regent of de hele dag grijs is, houd je ook geen dagen vol.

Toch wordt dit geen klaagzang. We konden een knikkerbaan lenen. Niet een kant en klare, maar één die je op allerlei manieren in elkaar kan zetten, afbreken en opnieuw opbouwen. Dat is een fantastisch tijdverdrijf. Het bleek niet alleen aantrekkelijk voor de kinderen van de basisschool, maar ook onze tienerzonen bleken te zwichten voor de verleiding van de kleine metalen balletjes die door de gebouwde knikkerbaan rolden. En, ik geef het toe, ook ik heb geregeld de knikkers laten rollen als alle kinderen in bed lagen. Het is een uitdaging om de baan zo lang mogelijk te maken en te zorgen dat de knikkers in beweging blijven. Spelen met de zwaartekracht, is de aankondiging op de doos. Soms rollen de knikkers razendsnel door de baan en een andere keer gaan ze heel traag. Het hangt er maar net vanaf hoe je de baan bouwt. Het heeft ons heel wat uurtjes van de kerstvakantie doorgeholpen. Ik dacht weleens: ‘Had ik dit speelgoed in mijn jeugd maar gehad.’

Een onderdeel van de knikkerbaan fascineerde mij het meest. Dat apparaatje werd door mijn kinderen de schieter genoemd. Als hier een knikker tegenaan kwam, dan zorgde hij ervoor dat een andere knikker nieuwe vaart kreeg en zelfs tegen de zwaartekracht in naar boven kon rollen. Het werkt door een magneet die erin zit en helpt je om de baan langer te maken, omdat er weer vaart in de knikkers komt.

Bij deze schieter moest ik aan het werk van de Geest van God denken. Ik ben de knikker en ik rol door het leven, de knikkerbaan. De ene keer gaat mijn leven in een vliegende vaart, de andere keer gaat het moeizaam. Hoe blijf ik in beweging en onderweg naar het einddoel? Dat valt niet altijd mee. Soms lijkt het leven zelfs tot stilstand te komen. Je kan niet meer verder door ziekte, door leeftijd of door andere factoren. Maar dan is daar Gods Geest die mijn in beweging zet. Zelfs als ik helemaal stil dreig te vallen geeft die Geest mij weer nieuwe energie en vaart. Ik wens je veel Geest van God toe.

Pieter Both, voorganger van De Regenboog in Drielanden, cpieterboth@gmail.com.