Electrisch

Het oude jaar met alle goede en ook moeilijke dingen is voorbijgegaan. De feestdagen liggen voor mijn gevoel alweer ver achter ons. Die dagen waren kort, grijs en donker en toch goed. We hadden immers warmte in huis, meer dan voldoende eten en niet te vergeten de hedendaagse techniek. Dat betekende dat we kerstliederen konden beluisteren en kerkdiensten konden volgen. Het wonder van deze tijd, de techniek, draaide volop.

Dan op een dag, komt mijn buurrouw langs: ,,Denk je eraan een dat we morgen geen stroom hebben?” Hé, wát? Hoe kan dat nou? ,,In verband met onderhoud, daar hebben we allemaal bericht over gehad. Ja, jij ook, maar je moet je post wel lezen!”

Dan realiseer ik me hoe dikwijls we op de knopjes van het elektriciteitsnet drukken. De koffie, de thee, de wasmachine en de vaatwasser, het licht in de keuken… Alles gaat elektrisch bij ons thuis, zo gaat dat versje toch? Zelfs mijn thuiszorg zal niet binnen kunnen komen, de afstandsbediening van de deur heeft ook een knopje. Nou, zo bedenkt mijn buurvrouw, ik wil Henk wel vragen. Als hij de hond uitlaat, kan hij even op je hulp wachten en haar binnen laten. Zo zie je maar, een goede buur is nog altijd beter dan een verre vriend.

Maar ik ga mijn hulp toch even bellen hoe we het geregeld hebben. Ik loop er maar over na te denken. Ze kunnen ons, de bewoners van het appartementengebouw toch niet opsluiten? Desnoods zetten ze die deur maar een dagje open. Eén en ander brengt onder ons, de bewoners, wel onrust. Als ik mijn dochter aan de telefoon heb, vertel ik haar over de problemen. Hartelijk leeft ze met me mee, maar, zo is haar commentaar: ,,Mam, je moet wel beter je post lezen, dat is duidelijk”. Ik raak de lichte paniek die ik voel niet helemaal kwijt en tegen de avond bel ik de buurman toch nog even. Maar de buurman zegt: ,,Oh, ga jij er maar rustig bij zitten. Het komt goed, alles is en wordt geregeld. Maak je niet druk. Nogmaals, ga er maar rustig bij zitten”. De volgende morgen komt mijn hulp mooi op tijd binnen. Ze heeft zelfs een keteltje mee, zodat we op het gas koffiewater kunnen verhitten. Ook zij zegt heel hartelijk: ,,Gaat u er maar bij zitten, het komt wel goed”. Als het ware vlijt ze me in mijn stoel op mijn plaats.

De telefoon doet het ook niet zonder stroom. Maar de smartphone van mijn hulp wel. Mijn dochter belt háár dus. Luid lachend meldt ze: ,,Haha, ik had zelf ook zo’n brief over de stroom gekregen en had em ook niet gelezen. Ook míjn elektrisch is afgesloten. Zit ik mijn moeder te vermanen om vooral haar post te lezen en zelf doe ik het ook niet.” Een paar uur later is alles hersteld. De radio gaat uit zichzelf aan. De lift doet het weer, de koffie kan weer gezet worden. Alles doet het. Maar je post goed lezen blijkt nuttig en ik ben erbij gaan zitten. Er wordt immers voor me gezorgd!

Betty de Wit