Column: Geen ruzie

Als je wat ouder bent, zoals ik, denk je onwillekeurig wel eens aan je erfenis. Wat je na zult laten als je er niet meer bent. En ook hoe die spullen dan verdeeld zullen worden. Nu heb ik geen Rembrand of zoiets aan de muur hangen, maar toch. Erfenissen kunnen verdeling zaaien, dat heb ik meerder keren meegemaakt.

Zoals die keer dat mijn tante Aaltje was gestorven. Haar man was al enige jaren daarvoor van ons heengegaan. Kinderen hebben ze nooit gehad. En nu moest haar huis uitgeruimd en de erfenis tussen mijn schoonouders en een oom en tante verdeeld. Veel bijzonders was er niet. En daar kwam dan toch onenigheid over.

Zo was er een goed eetkamerameublement met vier stoelen en twee bijpassende stoelen met armleuningen. Beide dames, de zus en de schoonzus hadden er hun zinnen op gezet. Het kwam zover dat mijn schoonvader er zijn Salomonsoordeel over uit sprak. Dan ieder maar twee eetkamer stoelen en elk één stoel met armleuning. Want: geen ruzie om spullen, dat in geen geval!

Er was ook een radio en mijn man en ik wilden die voor een geschikt prijsje wel kopen. Ook dat ging niet door. De oom en tante moesten de radio hebben. En zo stond het apparaat de volgende avond niet bij ons, maar bij hun zoon te pronk. Laat maar gaan, geen ruzie, dat stond boven aan. Het riep allemaal wel irritatie op.

Zo komt het dat ik nu in een schriftje verschillende voorwerpen opschrijf. Het gaat eigenlijk vooral om de emotionele waarde. Zoals de lamp boven de tafel, die mag van mij niet bij de kringloopwinkel terecht komen. Mijn man, de vader van ons nageslacht heeft die lamp zelf ontworpen, samen met de maker. Ook zijn er meerdere dingen die ik van mijn man op een verjaardag of bij een andere gebeurtenis heb gekregen. Zoals dat porseleinen beeldje van een reis naar Londen of een schaal uit Frankrijk. Ieder voorwerp heeft zijn eigen geschiedenis en daardoor zijn meerwaarde. De kapstok is door pa zelf gemaakt, weten de kinderen dat wel?

Zo langzamerhand ben ik verschillend dingen aan het opschrijven. Dit alles, om geen ruzie in de familie te krijgen. Maar ook omdat het leuk is om de geschiedenis ervan te weten.

Het schrift wordt hoe langer hoe voller. Wat een mens in leven al verzamelt. In gedachten draait alles als een film aan me voorbij. Zo heeft ook het opschrijven van alle voorwerpen zijn waarde en ik ga er nog maar even mee door. Misschien kom ik al schrijvend tot een soort van eerlijke verdeelsleutel. En vooral geen ruzie!

Betty de Wit

De 90-jarige Betty de Wit schrijft korte verhalen over haar belevenissen. Meer lezen? Kijk voor haar boeken op: www.bettydewit.nl Op Betty reageren, kan via bettydewit1930@gmail.com.