!
Afbeelding
Column Betty de Wit

Schoen opzetten

20 november 2020 om 10:29 Column

Het Sinterklaasfeest is door de coronacrisis niet meer zo vanzelfsprekend als vroeger. Toch gaat er bijna geen decembermaand voorbij, of in mijn herinnering zie ik die afgeknaagde chocolademuizen. Het is nu zeker meer dan tachtig jaar geleden.

Mijn broertjes, zusjes en ik zijn die zondagmorgen al heel vroeg wakker. De avond tevoren hadden we voor het eerst dat jaar onze schoen gezet. Keurig in een rijtje stonden ze daar, achter de kachel.

Zachtjes liggen we met elkaar te praten en kunnen haast niet wachten tot de klok zeven uur slaat. Vroeger dan zeven uur mogen we in geen geval naar beneden. Eindelijk is het zo ver, onze voeten roffelen de trap af, we zijn vol verwachting. En dan… ja, Piet is geweest, er ligt iets in onze schoen. Maar oh, verschrikkelijk! Het gekleurde zilverpapier is open geritst. De chocolademuizen zijn half opgevreten. De vulling, het witte fondant, puilt er uit. Niet bij één muis, nee, in iedere schoen. Er zijn zeker zeven afgeknaagd. Met afgrijzen staan we er naar te kijken. De kleinsten zetten het op een huilen. Moeder komt er bij en alle schoenen worden in de vuilnisemmer geleegd. Wat een drama.

Nu woonden we aan de haven, waar hier en daar nog eeuwenoude huizen stonden. Zo ook het huis naast ons, waar een groentezaak met een groot, oud pakhuis had gestaan. Dat najaar was het afgebroken. Uit dat pakhuis was ontzettend veel rommel te voorschijn gekomen en de muizen waren verjaagd. Maar die muizen hadden hun weg naar onze huiskamer gevonden.

Hoeveel vallen vader ook zette, ze bleven komen. Mijn oudste zus ving ze soms gewoon met de hand. Eén keer bleef ze met een staart in haar hand staan, de muis verdween door het muizengaatje achter het behang. Een paar dagen later zat die muis, met zonder staart, alsnog in de val. Een echte muizenplaag, maar dat kon Piet, die pas uit Spanje was gekomen niet weten.

De volgende week mochten we onze schoen opnieuw zetten. Zeven uur, wij weer vol verwachting naar beneden: Lege schoenen! Moeder, die er in haar lange, witte nachtjapon bij komt, weet de oplossing. “Piet is nog niet geweest. Bij alle kinderen, in alle schoorstenen van de stad moet hij iets brengen. Ga nog maar een poosje naar bed.”

Teleurgesteld en toch hoopvol, liggen we even later te luisteren. Piet zal ons toch niet vergeten? Horen we al wat? Na een kwartiertje houden we het niet langer uit. Weer naar beneden. Hoera, keurig ingepakt ligt er in iedere schoen een chocolade muis. De slaapkamerdeur klapt zachtjes achter moeder dicht.

En dan, die overheerlijke smaak van zo’n chocolade muis, opgepeuzeld in je warme bed.

Om nooit te vergeten!

De 90-jarige Betty de Wit uit Harderwijk schrijft korte verhalen over haar belevenissen. Vorig jaar heeft ze het boek ‘Wat vertel je me nou?’ uitgegeven. Reageren? Bettydewit1930@gmail.com.

Column Betty de Wit

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie