Avondklok

Nu ben ik, met mijn boek ‘In Lockdown met de kat’, zelfs op de televisie geweest. Van het één kwam het ander. Ik was al door een paar kranten geïnterviewd, met foto’s en al, als negentig jarige die een boek schreef in coronatijd. Maar het kwam niet alleen door mijn hoge leeftijd, maar ook door de avondklok.

In de week voordat de avondklok werd ingesteld, was ik ineens zelfs op Hart van Nederland. Hoe leuk is dat. Waar ik aan moest denken bij de avondklok? In de oorlog heb ook ik een avondklok meegemaakt. Acht uur binnen, lege straten. Ik vergeet het nooit.

Samen met mijn vriendje loop ik een straatje om en, zoals dat gaat en nog zal gaan, we zijn verliefd denken we niet aan de tijd. De klok slaat acht uur en ik moet de Voorstraat nog oversteken. Mijn vriend kan links, maar ik moet rechts. En juist dáár schieten de moffen laag langs de straat hun geweren leeg. Mijn vriend blijft wachten terwijl ik de oversteek waag. Wat ik gelopen heb! Rennen, ik vlieg bijna naar de overkant. Dan nog één straat en veilig thuis. Ik kan de angst nog voelen. Nou, die straten waren gauw leeg. Geen enkele aarzeling, iedereen maakte dat hij thuiskwam.

Natuurlijk bedoel ik niet dat ze nu het leger op relschoppers moeten loslaten. Het één is niet met het ander te vergelijken. Maar het is wel erg wat er nu gebeurt. Omdat ze na negen uur binnen moeten blijven, zijn winkels in puin geslagen. Ik begreep dat zelfs de burgemeester van Harderwijk een noodverordening moest laten uitgaan, omdat er oproepen waren om naar winkelcentrum Stadsdennen en later Tweelingstad te komen om te rellen

Gelukkig is het nu rustiger. Al vind ik het eerlijk gezegd wel heel stil na negen uur. Geen enkel geluid meer van de straat. En toch heeft juist die stilte ook iets beklemmends voor mij.

De 90-jarige Betty de Wit uit Harderwijk schrijft korte verhalen over haar belevenissen. Haar columns heeft ze nu, samen met andere verhalen, uitgegeven in het boek ‘In lockdown met de kat’. 

Kijk ook op www.bettydewit.nl