Onverwacht, ongedacht uitje!

En nu ben ook ik ingeënt. Het voelt een beetje alsof ik nu bij de club hoor. Bijna ging het op het laatste moment niet door. De weersverwachting was dat het, wegens de plotseling invallende dooi, spekglad zou worden. Zo werden maandagmorgen alle inenting lokaliteiten gesloten. Maar het viel mee en die middag kon de prikkerij worden hervat. Mijn afspraak was om drie uur en dus had ik, met mijn begeleider, geluk. Ja, een broeder uit de kerk vond het een eer, zoals hij zei, om me er heen te rijden. Die mogelijkheid heb ik gretig benut. En precies om vijf voor drie waren we op de aangegeven locatie.

Nou, daar wacht je dan nog een hele ceremonie. Mondkapjes op en je aanmelden, je papieren afgeven. Heel voorkomend worden we behandeld. “Loopt u maar met me mee’’. Nu zit ik in een rolstoel en dat lopen gaat niet. Maar mijn begeleider rijdt me wel. Bij de eerste post, de medici, alle papieren op tafel en zeker de identiteitskaart. En hoe staat het met de trombosedienst? Alles wordt secuur gecontroleerd, we mogen door naar de volgende post. Weer alle papieren op tafel en alles wordt in een computer opgeslagen. Daar krijg je dan later een uitdraai van en sta je als ingeënt geregistreerd.

Vervolgens mogen we naar nog weer een volgende tafel en daar word ik dan geprikt. Hé, hé. Ik voel er niets van en ben klaar voor ik het weet. Alle papieren worden aan me teruggegeven. “Houd u ze goed vast en bergt u ze secuur in uw tas?” Nou ja, ik zit wel in een rolstoel, maar ben gelukkig nog goed helder. ‘’Zij kan zelf nog wel denken”, aldus mijn begeleider. In weer een andere hal moeten we nog een kwartier wachten en dan mogen we gaan! Ze blijven beleefd, de deur wordt voor ons geopend en we staan weer buiten.

Als we even later in de auto zitten, wordt me gevraagd of we een eindje zullen rijden. Nou, dat is niet aan dovemansoren gevraagd. En daar gaan we, de polder in, richting Zeewolde. Er komt net een damp of mist opzetten, maar genieten doe ik. Verbazend hoe snel de dooi om zich heen grijpt.

Ik had écht geluk, want afgelopen zaterdag had iemand anders een soortgelijk ritje met me gemaakt. Toen was ik langs ijsvlaktes gekomen. Een prachtig gezicht om de vele schaatsers, al zwaaiend en zwierend te zien rijden en genieten. Maar al dat ijs van zaterdag is weg. Water en nog eens water staat erop. Ook de sneeuw over de velden is weggesmolten, hoe is het mogelijk? Eén ding is goed duidelijk: Er kan niet meer worden geschaatst. Bij McDonalds krijg ik een beker warme chocolademelk met slagroom. Héérlijk! Tegen vijf uur zijn we weer thuis.

Zó wil ik in maart ook de tweede vaccinatie wel ophalen. Wat een mooie middag heb ik gehad. Ik heb ervan genoten!

De 90-jarige Betty de Wit uit Harderwijk schrijft korte verhalen over haar belevenissen in coronatijd. 

Haar boek ‘In Lockdown met de Kat’, met columns en andere verhalen, is verkrijgbaar via www.bettydewit.nl.