!
Afbeelding
Column Betty de Wit

Buurvrouw

21 mei 2021 om 16:47 Column

Afgelopen week zie ik een foto van mijn ouderlijk huis en de buurt waarin het stond. Daardoor moet ik ineens denken aan de overbuurvrouw van toen. Ze is altijd druk. Altijd bezig voor haar man en haar dertien kinderen. Ze woont in een groot huis en het is een hele opgave om dat, met zoveel bewoners, schoon en netjes te houden. Een wasmachine? Misschien dat ze er wel eens van droomde, maar vrijwel niemand heeft in die tijd een machine. Zij zeker niet.

Man en kinderen zien er altijd schoon en keurig uit. Dat moeder tot in de late avond uit oude meelzakjes ondergoed voor de kinderen naait? Niemand die ze te zien krijgt en om de meisjeshemdjes haakt ze als versiering een mooi kantje. Als alles maar heel en schoon is, daar gaat het om. Aan zichzelf komt ze niet toe. Haar, na dertien zwangerschappen uitgezakte lijf een korset geven? Geen geld. Een recht hemdje en een eigen gebreide borstrok onder haar jurk is voor haar voldoende.

Door de gemeente wordt de ton in de plee één keer per week geleegd. Met zoveel mensen is hij te snel weer gevuld. Ik zie het buurvrouw nog doen: Even de po onder de rokken, een gedempt gekletter van water en hup, in de - achter het huis lopende goot wordt hij geleegd. Trouwens, met de kinderplasjes gaat het precies zo. Man en de jongens lopen naar achter in de tuin en plassen daar tegen een boom of schutting. Er hangt altijd een penetrante urinegeur.

Zo langzamerhand worden de kinderen groter en verdienen een centje mee. Daar wordt alles wel wat gemakkelijker door. Ze kunnen hun eigen kleren kopen en wat kostgeld voor moeder is logisch. “Met elkaar moeten we door de tijd zien te komen”, is één van haar vaste gezegden.

En dan, op een keer koopt Annie voor haar moeder een paar mooie onderbroeken, met pijpjes van zo’n zes centimeter. Het zijn echte Jansen en Tilanussen, dus degelijk spul. Verbazend hoe blij de moeder met die broeken is. Ze geeft Annie er spontaan een kus voor. Ze vouwt ze zorgvuldig op en… legt de broeken vooraan in de linnenkast. Iedere keer als ze langs de kast loopt, trekt ze de deur open. Even kijken en voelen aan die prachtige onderbroeken.

Maar ze aantrekken? Zonde toch, en bovendien veel te lastig. De po tussen de benen gaat wel zo gemakkelijk.

De 90-jarige Betty de Wit uit Harderwijk schrijft korte verhalen over haar belevenissen in coronatijd.

Meer lezen van Betty? Koop haar boek ‘In Lockdown met de Kat’, via www.bettydewit.nlOok leuk als cadeau!

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie