Een brommer hommel

Ook deze morgen komt mijn huishoudelijke hulp opgewekt bij me binnen. En altijd heeft ze wel iets te vertellen. Ze begint direct: “Zit ik gezellig op de bank te haken, met mijn kat naast me. Dat beest waardeert dat ook en ze kan zo heerlijk bij me zitten te spinnen. Maar wat ik nu hoor, nee dat is de kat niet. Dit is de zware brom van een hommel. Dat moet het wel zijn, ook de kat wordt er onrustig van. En ja hoor, een dikke, vette hommel zoemt langs het plafond en dan op het raam af. Op zich heb ik niets tegen hommels, maar dat zware gezoem en gebrom is wel irriterend. Weet je wat, ik zet het raam op een kier, zodat ze kan ontsnappen”, zo vertelt mijn hulp. “Maar,” vervolgt ze, “daar bonst die hommel tegen het raam aan, valt recht naar beneden en blijft daar machteloos op de vensterbank liggen.’’

‘’Wat nu? Ik naar de keuken en in het aanrechtkastje vind ik nog een potje met een restje honing. Zorgvuldig, met een theelepeltje, schep ik wat honing en leg dat vlak voor de hommel op de vensterbank neer. Mijn poes volgt mijn handelingen met alle aandacht, zo van, wat doe je toch? En ja hoor, langzaam komt het hommelkopje omhoog en likt wat honing van het lepeltje, voorzichtig nog een likje. En warempel, er komt nieuw leven in. De vleugeltjes worden gespreid en, niet te geloven, ze vliegt door de openstaande kier van mijn raam de vrijheid en het leven tegemoet”. Mijn hulp vertelt: “Het was een prachtig gezicht om te zien hoe zo’n diertje uit zijn onmacht ontwaakte”. Ze denkt dat die hommel door de lange winterslaap was uitgehongerd en te plotseling was opgevlogen.

Ja, dat hebben wij mensen toch ook wel eens, als we te snel en te onverwacht opstaan? Ik had het gister nog, zo is mijn commentaar. Om half acht ging de voordeurbel en zo uit mijn slaap heb ik de trombosedienst binnen gelaten. Mens, wat was ik daar beroerd van. Na de tijd ben ik nog maar een half uurtje gaan liggen en dat was wel nodig.

Maar om nou de reactie van een mens met die van een hommel te vergelijken? Dat weet ik nog niet. We worden het er niet over eens. Mijn hulp gaat aan haar werk en ik verzorg de koffie. Doe ik toch nog wat!

De 90-jarige Betty de Wit uit Harderwijk schrijft korte verhalen over haar belevenissen. 

Meer lezen van Betty of op zoek naar een leuk cadeau? Koop haar boek ‘In Lockdown met de Kat’, via www.bettydewit.nl