!
Afbeelding
Column Betty de Wit

Scootmobieleren

30 oktober 2020 om 12:34 Column

Al moet ik toegeven dat ook mij de moed wel eens in de schoenen zinkt. Het is een moeilijke tijd, dat mogen we best eens benoemen. Een mens is toch minder flexibel met al die coronabeperkingen.

Zo ging ik vorige week op mijn scootmobiel een eindje rijden. Het zonnetje scheen en dan moet je gaan. Nu heb ik nooit een rijbewijs gehad, zodoende is het voor mij een uitdaging om er met de scoot op uit te gaan. Ik durf niet op de rijweg en houd de stoep aan. Op de Vondellaan gekomen, is die finaal versperd door grote pallets met bouwmaterialen. Ik kan er niet langs.

Er zit niets anders op dan achteruitrijden. Doodeng. Als mijn ene achterwiel van de stoep glipt, lig ik op de rijweg. Als de andere kant iets te schuin gaat, rij ik de struiken in. Heel voorzichtig rij ik achteruit. Hartkloppingen zijn het gevolg, maar het lukt. Even later zit ik weer veilig in mijn kamer.

Maar daar zit ik na mijn avontuur wel weer alleen. Ik zou het de kat kunnen vertellen, maar die zegt alleen miauw en verder komt ze ook niet. Kijk, dat zijn momenten dat ook ik erbij ga zitten en het even niet meer weet. Dat keihard tegen je beperkingen aan knallen. Het doet me denken aan een jaar geleden, toen ik op een stoep achter geparkeerde auto’s langs moest. Een busje stond achteruit geparkeerd, de banden tegen de stoeprand. De trekhaak versperde meer dan de halve stoep. Aan de andere kant struiken met venijnige dorens. Ik kon niet voor of achteruit. Er blijven kon ook niet. Dan toch maar langs de struiken, de doorgang was veel te smal. Met behoorlijk bebloed linkerbeen, stond ik even later trillend aan de overkant.

De volgende dag toch maar Snel Herstel van de gemeente opgebeld. Een vriendelijke dame stond me begripvol te woord en luisterde aandachtig. Zij zou zorgen dat de struiken gesnoeid werden. En ook het parkeren zou ze doorgeven. Ze bedankte me hartelijk voor de melding. Zo moedigde ze me aan om te bellen, mochten er weer problemen zijn. En inderdaad, toen een poosje geleden het glas in het bushokje was vernield en het fijn versplinterde glas de banden van mijn scootmobiel bedreigde, werd ik met dezelfde bereidwilligheid te woord gestaan. Zie, daar heb je dat hartelijke meeleven dat je weer nieuwe moed geeft. Dan ben ik blij dat ik in Harderwijk woon en toch wel trots op een stad die klaar staat voor zijn inwoners.

De 89-jarige Betty de Wit uit Harderwijk schrijft korte verhalen over haar belevenissen. Vorig jaar heeft ze het boek ‘Wat vertel je me nou?’ uitgegeven. Reageren? Bettydewit1930@gmail.com

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie