!
Afbeelding
Column Betty de Wit

Vaccineren en een uitje

4 april 2021 om 09:00 Column

Nu heb ik de tweede vaccinatie te pakken. Iemand feliciteerde me er mee, maar is dit eigenlijk een felicitatie waard? Door die tweede prik voel ik me niet anders. Heb ik nu meer vrijheid? Nog steeds mag er maar één bezoeker per dag komen. Voel ik me veiliger? Ik weet het niet. Maar enfin, ik ben geprikt en dat schijnt dus verschil te maken.

Nee, het was op de priklocatie absoluut niet druk. Ze hebben hier duidelijk de slag te pakken. Mijn metgezel en ik kunnen zo doorlopen. Papieren afgeven, registreren, prikken, klaar. Daarna nog een kwartiertje in een hal zitten. Je mondkapje moet maar even af. Tegenover ons, onder de klok, zitten twee personen op ons te letten. Dat kapje moet af, zodat die twee direct kunnen zien of ik soms wit om mijn neus word. Nee, ze zitten daar duidelijk niet voor niets. Maar of dat nu zo’n begerenswaardige baan is? Maar ook dat kwartier ging voorbij en toen mochten we via de achteruitgang het pand verlaten.

Nu, zo sprak mijn begeleider, gaan we de auto laten wassen. Een firma heeft een nieuwe wasstraat geopend en de reclame is heel aantrekkelijk, het scheelt de helft. Zodoende kon ik de nieuwste uitvindingen en snufjes in een autowasstraat ook eens meemaken. En het moet gezegd, het is spectaculair. Je rijdt de wagen een soort platform op en daar gaat het, je hoeft zelf niets te doen. Bats, klettert het water op het autodak. Langzaam rijdt alles vanzelf door. Boven, opzij en onder de auto wordt gespoten en aan alle kanten geborsteld.

Hé, de linker spiegel hangt er door de forse waterstralen en het geborstel half bij. Stoppen kan niet, uitstappen en de spiegel grijpen? Dan wordt je zelf finaal natgespoten en later gedroogd. Op goed geluk ons verder laten vervoeren, er zit niets anders op. Buiten gekomen, links om, hè hè, de chauffeur kan stoppen en krijgt met veel moeite de spiegel weer vastgemaakt. Daarna rijden we nog naar het industrieterrein en wordt de auto vol getankt. Ik zie dat dat inmiddels een vrij prijzig gebeuren is. Maar, ook dat lukt en zo heb ik deze middag weer eens iets beleefd.

Maar dat inenten kan volgens mij veel vlugger en dan zouden we meer en meer mensen met hun prik kunnen feliciteren. Misschien dat we dan toch nog eens van dat coronavirus af komen en de strijd winnen?

De 90-jarige Betty de Wit uit Harderwijk schrijft korte verhalen over haar belevenissen in coronatijd. 

Meer lezen van Betty? Koop haar boek ‘In Lockdown met de Kat’, via www.bettydewit.nl.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie